Ömer'den: Kaan'ın döktüğü her göz yaşı onun ne kadar bıktığını ve yorulduğunu anlatıyordu. Her ne kadar onun yaşadıklarını anlasamda ses çıkaramıyordum. Hastaneye geleli tam 3 gün olmuştu. Kankam mutsuzken bana mutlu olmak pek yakışmazdı. Yemekten sonra doktorlar yavaş yavaş hastaneye gelmeye başladı. İlk olarak doktor Özge'lerin odasına girdi. Özge'ye bir sürü test yapılması kararını aldılar. Doktor diğer odaları gezerken Özge yanımıza geldi. Çünkü başka türlü zaman geçmiyordu. Hemşireler Özge'ye bir sürü damar yolu açmayı denemişler. Elleri, kolları, parmakları, dizleri kısaca her yeri mosmor olmuştu. Hemşireler nerden damar yolu açmayı denese damarları patlıyordu. Özge kucağıma oturdu. Beraber konuştuk.
Özge: Merhaba Ömer abi. Nasılsın? Kaan abi nasıl?
Ömer: Pek iyi değiliz. Kaan abinin gözleri ağlaya ağlaya şişti.
Özge: Yaa üzüldüm 😔
Ömer: Sana ne oldu ki?
Özge: Bende iyi olmaya çalışıyorum işte. (Damaryolu izlerini saklamaya çalışarak.)
Ömer: Pek iyi görünmüyorsun ama. Sanki benden sakladığın bir şey var gibi.
Özge: Y-yoo... niye senden bir şey saklayayım ki? Sonuçta abim sayılırsın.
Ömer: O zaman çekinmeni gerektirecek bir şey yok.
Özge bana damar yolu izlerini gösterdi. Adeta şoktaydım. Kim bilir ne kadar acımıştır.
Konuşurken ikimizde biraz acıktık ve kantine inip kendimize bir şeyler aldık. Derken saat akşamı buldu. Akşam kontrolü yapan doktor gelmeden önce Kaan'ın yanına koştum. Neyse ki kan sonuçları iyiydi.
🖤❤THE END ❤🖤
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder