16 Ekim 2020:
Babama mesaj attmıştım. Baba bana blog açmayı öğretir misin diye... Geri döndü mesajıma... "Olur" yanıtıyla... o günün akşamına kadar sabırsızlıkla bekledim babamı. Artık akşam olmuştu ve babam gelmişti. Saatini tam hatırlamıyorum ama babama yemek yerken hep:
Hadi baba çabuk bitir yemeğini de açalım şu blogu demiştim.
Babamda: Dur kızım çatlama açacağız blogunu demişti.
Yemek bitti ve nihayet o an geldi... babamın bana gösterdiklerini tek tek uyguladım. İlk hedefim 2 bin olmaktı... bunu da başardım. Blogu açmamdaki amaç izlenebilmek değildi aslında... Amacım gelecekte benim gibi blog açmak isteyen küçüklerime destek olmaktı.... Hani ben bazı blog yazılarımın sonunda iyi ki varsınız diyorum ya ordaki asıl vermek istediğim mesaj şuydu:
Emin olun sizinde böyle olacak takipçileriniz ne olursa olsun sizi destekleyecek.
O kötü olaya gelirsek...
2020'nin sonlarına doğruydu. Nihayet 1000 görüntüleme olmuştuk... İstediğim sayıya çabuk ulaşamayınca üzülmüştüm.
O an blogda bulunan size yazdığım bırakma mektubum vardı. (ama sonra sildim) Yayınladım.
Babama: Baba ben bırakıyorum yazdım. Sonra annem yanıma geldi ben o gün nasıl somurtuyordum bir görseniz... ☹
Aradan bir kaç gün geçti 1200 olmuştum. Yüzümdeki mutluluk tarifsizdi... sonra o bırakma mektubunu sildim attım. Babam blogda takipçim artsın diye blogumun adresini Watsapp durumunda paylaştı... bütün aile yakınlarımız birbirlerine benden bahsediyordu. Sıradaki yıkmam gereken engel kendimi bütün okulda tanıtmaktı...
Blogumda yazan özlü söz tam da beni tarif ediyordu... Sizde bana söz verin herkese inat ve herşeye inat yıkılmadan hayallerinizin peşinden koşun olur mu?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder