Ömer'den: Dün gece aniden kalktım. Korkunç bir rüya gördüğümü sandım ama değildi. Sonra Özge'nin kalp atışlarını dinlemeye başladım. Normal olduğunu anladıktan sonra yatıp uyudum. Sabah Kaan gelip bizi uyandırdı. İlk ben kalktım tabii... Özge ise kaç kere seslenmemize rağmen uyanmadı. Sonra hastanede bize tanısı koyulamayan bir hastalığa yakalandığını ve bu hastalığın ölümcül olduğunu söylediğini hatırladık. Belki de ölmüştü ama emin değildik. Yemek saati gelmeden herkesi aşağı topladık ve oturup konuştuk.
Kaan: Özge'm! kardeşim...
Musa: Bu olmuş olamaz. Mümkün değil! Özge yaşıyordur, sadece uykusu derindir biraz.
Ömer: Sanmıyorum. Dokunsak, uykusu derin olmasına rağmen tepki verirdi.
Hamza: Hastaneye gitsek olmaz mı?
Selahattin: Hamza'ya katılıyorum ama bir yandan Esma nur'a ne diyeceğimizi düşünmeden edemiyorum.
Ömer: Doğru, ilk tanıştıklarında nasıl anlaşmışlardı.
Kaan: Yapma be Ömer!
Biz konuşurken kızlar geldi ve ağlıyormuş gibi göründüğümüzü söyleyerek bize sorular sormaya başladılar.
Esma nur: Kaan, sen iyi misin?
Kaan bir süre sustuktan sonra kekeleyerek yanıt verdi: E- Evet.
Selahattin dayanamıyordu, ağladıkça ağlayası geliyordu. Eğer çok ağlayacak olursa gözleri ilk önce kızarır, sonra yanar ve en son bayılabilirdi ama kendini tuttu ve Esma nur'un yanına yaklaştı. Bir yandan elini sıkıyordu ama acı onu daha da ağlatacaktı. Yumruğunu gevşetti ve gözyaşlarını serbest bıraktı. '' Özge..'' dedi ağlarken. Sonra sarıldılar. Esma nur bize doğru '' Ne oldu'' anlamında baktı.
Hamza: Şey...
Şükriye, Hamza'yı taklit ederek '' Ne oldu!'' diye bağırdı. Açıklama yapma sırası bendeydi.
Ömer: Özge bu sabah vefat etti.
Sonunda açıklamıştım ama korkumdan başımı öne eğdim.
Esma nur: Ciddi misiniz?
Kaan: Maalesef...
- son -
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder