Ömer'den: Kaan uyurken bende ona hemşire izin verince yesin diye mis gibi tarhana çorbası yapmıştım. Açıkçası benimde canım çekmişti. O sırada bir kız ayakları açılsın diye yürüyordu. Sonra bizim odanın kapısını tıklatıp içeri girmek bizimle konuşmak istedi. Bende çorbayı biraz soğusun diye buzdolabına koydum. Ardından kızı içeri aldım. Annesi de odalarına gidip biraz dinlendi. Kaan kızın geldiğini hissetmiş olacak ki hemen uyandı. Kızın adının Özge olduğunu öğrendik. 8 yaşlarında minik bir kızdı.
Kaan: Merhaba, Senin adın ne bakalım? Hoş geldin odaya.
Özge: Hoş buldum abi. Ben Özge 8 yaşındayım. 1 ocakta 9 yaşına gireceğim.
Ömer: Ooo! Maşallah.
Özge: Peki, sizin adlarınız ne?
Ömer: Benim adım Ömer.
Kaan: Benim adım Kaan.
Özge: Kaan abi sana ne oldu?
Kaan: Zehirlendim.
Özge korkmuştu. Bana zehirin ne demek olduğunu sordu. Bende korkulacak bir şey olmadığını söyledim.
Özge: Benimde bir hastalığım var. Türkiye'de bir tanı koyamadılar. Bizde buraya geldik.
Ömer: Ama ben sana kıyamam.
Özge: Ben aslında Türkiye'de de bir çok rutin kontrol ve virüs aşısı için hastaneye gidiyorum. Ama alışkınım, sonuçta iyiliğim için. Değil mi?
Kaan bir an duygulandı. Bana fısıltıyla " Bu kızın bu yaşta herşeyin farkında olması bir yandan güzel bir yandan kötü. Ya tedaviyi bulamazlarsa" dedi. O an bende üzüldüm. Şuncacık yaşta hastalıklarla mücadele ediyordu. Onca aşı onca tedavi sizce de ağır değil miydi?
İkimizde ağladığımız belli olmasın diye dişimizi sıktık. Özge'nin ayakları yorulmuştu artık gitti. Hemşire gelince Kaan yemek yiyebilir mi diye sordum. Hemşire onayladı bende ona yemek yedirdim.
Son
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder