Kaan'dan: Dün gece yıldızları seyrederken uyuya kalmışız. Odamıza gelen posta abi bizi uyandırdı. Bir kutu bırakıp odadan çıktı. Uyku sersemliği etkisi bitince Ömer ile kutuyu beraber açtık. Bu hediye bizim sınıftandı. Minik uzaktan kumandalı bir araba. Bir de hocalarımdan ve arkadaşlardan çeşit çeşit renklerde kağıtlara yazılmış güzel notlar. Her birinde benim için dilekler yazılıydı. Notları okuduktan sonra Özge'nin annesi Serpil hanım geldi. Özge MR çektirirken bizde yattığı odayı süslemek için yardım edip edemeyeceğinizi sordu. Bizde Serpil hanım'ı kırmayıp "Evet." dedik. Süsleme bitmişti. Özge gelmeden hepimiz saklandık. Tabii Ömer'in saklandığı yer gerçekten saklanmaya uygun bir yer miydi? Orası da cabası. Bu çocuk hep bu kadar komik ya da pozitif biri olarak kalmaya devam etmeli. Okulda hem beni hemde diğerlerini çok güldürüyor. Bu arada bakmayın Özge'nin yaşına. Ne yapılacaksa hepsine kendi gidebiliyor. Geçen aşıya gitmişler. Ertesi gün vezneye gidip ödemeyi kendi yapmış. Özge yavaş yavaş geliyordu. Adım seslerini duyan Ömer ışık sönük olduğu için iyice korkmuştu. Allah aşkına bir günde bir şeyden kormazsan şaşarım Ömer. Özge gelince herkes yerinden çıkıp "Sürpriiz!" diye bağırdı. Ellerindeki hediyeleri teker teker vermişlerdi. Ama benim hediyem yoktu. Özge surat astığımı görünce bana doğru geldi.
Özge: Kaan abi niye üzgünsün?
Kaan (Özge'nin boy hizasına gelerek) : Yok minnoşum üzgün değilim. Sadece seni dünkü izlerinden kurtulmuş görmek sevindirdi.
Göz göre göre yalan söylemiştim. Kendime inanamadım. Nasıl "Sana hediye alamadım" diyemedim? O günün vermiş olduğu üzüntüyle uyuyamadım.
-×Son-×
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder